ด้านหลังของเหรียญกษาปณ์หมุนเวียนชนิดราคา ๑๐ บาท เป็นภาพพระปรางค์วัดอรุณราชวราราม ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาฝั่งตะวันตก เป็นวัดประจำรัชกาลที่ ๒ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย โดยกรมศิลปากรได้ประกาศขึ้นทะเบียนป็นโบราณสถาน เมื่อวันที่ ๒๒ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๙๒ วัดอรุณราชวราราม ได้สร้างขึ้นตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา เดิมชื่อ "วัดมะกอก” ต่อมาในสมัยกรุงธนบุรี สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชได้เสด็จพร้อมด้วยไพร่พลโดยทางชลมารค และถึงหน้าวัดแห่งนี้เมื่อยามใกล้รุ่ง จึงเสด็จพระราชดำเนินขึ้นประทับแรมที่ศาลาการเปรียญของวัด เมื่อพระองค์ทรงปราบดาภิเษกขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์แห่งกรุงธนบุรีแล้ว จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ปฏิสังขรณ์และเปลี่ยนชื่อวัดใหม่เป็น "วัดแจ้ง” ต่อมาทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้สร้างพระราชวังใหม่ข้างวัดแจ้ง ทำให้วัดแจ้งกลายเป็นวัดในพระราชวังเช่นเดียวกับวัดพระศรีสรรเพชญ์ สมัยกรุงศรีอยุธยา ซึ่งไม่มีพระสงฆ์จำพรรษา ในสมัยรัชกาลที่ ๑ พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้สร้างพระนครใหม่อยู่ทางฝั่งตะวันออกของแม่น้ำเจ้าพระยา วัดแจ้งจึงกลายเป็นวัดนอกพระราชวังและให้มีพระสงฆ์จำพรรษาได้ ในสมัยรัชกาลที่ ๒ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้สร้างพระอุโบสถ พระวิหารต่อจนสำเร็จ และพระราชทานนามวัดใหม่ว่า "วัดอรุณราชธาราม” และที่สำคัญทรงให้ก่อเสริมพระปรางค์เพื่อให้เป็นพระมหาธาตุเจดีย์ประจำกรุงรัตนโกสินทร์ แต่ทำได้เพียงขุดฐานรากไว้ พระองค์เสด็จสวรรคตก่อน ต่อมาช่วงสมัยรัชกาลที่ ๓ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ก่อสร้างพระปรางค์ตามแบบที่รัชกาลที่ ๒ ทรงมีพระราชดำริขึ้นจนสำเร็จ เรียกกันว่า "พระปรางค์วัดอรุณ” มีความสูง ๖๖.๗๗๕๔ เมตร ล้อมรอบด้วยปรางค์ทิศและมณฑปทิศ องค์ปรางค์ก่อด้วยอิฐถือปูนประดับด้วยชิ้นกระเบื้องเคลือบสีต่างๆ ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ ๔ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว โปรดให้สร้างและปฏิสังขรณ์เพิ่มเติม เช่น บุษบก ยอดพระปรางค์ และพระราชทานนามวัดใหม่ว่า "วัดอรุณราชวราราม” [๒] จะเห็นได้ว่าพระปรางค์วัดอรุณราชวรารามมีความสวยงามและโดดเด่นบริเวณริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาทั้งเวลากลางวันและกลางคืน ซึ่งการนำภาพพระปรางค์วัดอรุณราชวรารามไว้ด้านหลังเหรียญกษาปณ์หมุนเวียนชนิดราคา ๑๐ บาท

ด้านหลังของเหรียญกษาปณ์หมุนเวียนชนิดราคา ๕ บาท เป็นภาพพระอุโบสถวัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม ซึ่งเป็นวัดประจำของรัชกาลที่ ๕ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว โดยสันนิษฐานว่าเป็นวัดสร้างมาก่อนตั้งกรุงรัตนโกสินทร์ ชื่อวัดแหลมหรือวัดไทรทอง (มีต้นไทรทองอยู่ภายในวัด) ต่อมาในรัชกาลที่ ๒ ได้เกิดกบฎเจ้าอนุวงศ์ แห่งนครเวียงจันทน์ คิดจะตั้งตัวเป็นอิสระ ซึ่งแม่ทัพของไทยที่เป็นผู้รักษาพระนครในขณะนั้นคือ พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระพิพิธโภคภูเบนทร์ พระราชโอรสในรัชกาลที่ ๒ ทรงตั้งกองบัญชาการรบอยู่ที่วัดแห่งนี้ โดยกองทัพของเจ้าอนุวงศ์ได้พ่ายแพ้ก่อนที่จะยกกองทัพมาถึงพระนคร ทำให้พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระพิพิธโภคภูเบนทร์ มีความศรัทธาและได้ปฏิสังขรณ์วัดแห่งนี้ ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ ๔ ได้พระราชทานนามวัดแห่งนี้ใหม่ว่า "วัดเบญจมบพิตร” และในช่วงสมัยรัชกาลที่ ๕ ทรงมีพระราชดำริที่จะขยายพระนคร และทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้สร้างพระราชฐานที่ประทับแห่งใหม่ คือ พระราชวังดุสิต (บริเวณพระที่นั่งอัมพรสถาน พระที่นั่งวิมานเมฆ พระที่นั่งอภิเษกดุสิต เป็นต้น) โดยบริเวณดังกล่าวเป็นพื้นที่ของวัดร้าง ๒ แห่ง คือ วัดดุสิตและวัดปากคลอง ซึ่งตามประเพณีเดิมจะต้องสร้างวัดขึ้นทดแทน แต่พระองค์ทรงเลือกสถาปนาวัดเบญจมบพิตรแทนและมีพระราชดำริที่จะสถาปนาขึ้นเป็นวัดใหญ่ โดยทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์ เป็นผู้ออกแบบและควบคุมการก่อสร้างวัดเบญจมบพิตร โดยออกแบบให้พระอุโบสถของวัดประดับด้วยหินอ่อนจากอิตาลีทั้งหลัง เป็นอาคารทรงจตุรมุข มีมุขเด็จยื่นออกมาทั้งด้านหน้าและด้านหลัง หลังคาซ้อนกัน ๕ ชั้น ภายในพระอุโบสถได้ประดิษฐานพระพุทธชินราชจำลอง ซึ่งพระองค์ทรงเติมสร้อยของพระนามวัดเป็น "วัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม” [๓] ซึ่งการนำภาพพระอุโบสถวัดเบญจมบพิตรดุสิตวนารามไว้ด้านหลังเหรียญกษาปณ์หมุนเวียนชนิดราคา ๕ บาท

ด้านหลังของเหรียญกษาปณ์หมุนเวียนชนิดราคา ๒๕ สตางค์ เป็นรูปพระบรมธาตุเจดีย์ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของวัดมหาธาตุวรมหาวิหาร จังหวัดนครศรีธรรมราช จากตำนานเมืองนครศรีธรรมราชกล่าวว่า พระบรมธาตุเจดีย์สร้างโดยพระเจ้าศรีธรรมาโศกราชในปี พ.ศ. ๑๐๙๘ เพื่อเป็นที่ประดิษฐานองค์พระบรมธาตุเจดีย์ ซึ่งสร้างขึ้นในระยะเวลาใกล้เคียงกับการสร้างอาณาจักรศรีวิชัย โดยลักษณะของพระบรมธาตุเจดีย์เป็นรูปทรงระฆังค่ำ ปากระฆังติดกับพื้นกำแพงแก้ว มีความสูงจากพื้นถึงยอดสูง ๑๕๔ เมตร ฐานมีเส้นผ่านศูนย์กลาง ๑.๕ เมตร ยอดหุ้มด้วยทองคำหนัก ๘๐๐ ชั่ง มีปล้องไฉน ๕๒ ปล้อง [๗] เดิมวัดแห่งนี้ไม่มีภิกษุจำพรรษา เนื่องจากเป็นเขตพุทธาวาส ต่อมาในสมัยสุโขทัย พ่อขุนรามคำแหงทรงโปรดเกล้าฯ ให้นำทองแดงหล่อปิดทองยอดพระบรมธาตุ และสร้างพระระเบียงโดยรอบทั้งหมด ๑๖๕ ห้อง พระพุทธรูป ๑๖๕ องค์ และสร้างกำแพง ๔ ด้าน ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ ๕ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้บูรณปฏิสังขรณ์ครั้งใหญ่ ระหว่างปี พ.ศ. ๒๔๓๗ - ๒๔๔๑ โดยพระครูเทพมุนีศรีสุวรรณถูปฎมาภิบาล (ปาน) และได้มีการบูรณปฏิสังขรณ์อีกหลายครั้งในเวลาถัดมา ในสมัยรัชกาลที่ ๖ พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว เสด็จพระราชดำเนินเสด็จประพาสเมืองนครศรีธรรมราช ทรงมีพระราชดำริเห็นสมควรให้พระสงฆ์มาดูแลวัดมหาธาตุ จึงรับสั่งให้สมเด็จพระบรมวงศ์เธอเจ้าฟ้ายุคลทิฆัมธร กรมหลวงลพบุรีราเมศร์ ซึ่งขณะนั้นทรงดำรงตำแหน่งอุปราชมณฑลปักษ์ใต้ ให้นิมนต์พระครูวินัยธร (นุ่น) มาปกครองวัด เพื่อให้พระภิกษุอยู่จำพรรษา วัดมหาธาตุวรมหาวิหารเป็นวัดคู่บ้านคู่เมืองของชาวนครศรีธรรมราช และเป็นศาสนสถานที่สำคัญสำหรับสักการะและเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของชาวภาคใต้